Lihayyy!

Geen idee of je het als ‘lihay’ schrijft, maar zo zeggen ze hier in ieder geval ‘houdoe’, zoals wij het in Brabant gewend zijn! Mijn laatste dagen vrijwilligerswerk zitten er al weer op helaas… Ik heb afscheid genomen van de geweldige mensen in Kampot waarmee ik gewerkt heb, afscheid genomen van de kinderen en afscheid genomen van de andere vrijwilligers: echt een superfijne groep waar ik de afgelopen periode heel veel aan gehad heb! Ik ga iedereen heel erg missen! Maar ik ben nu toch ook wel blij dat Jurian vanavond aankomt, er staan nu weer hele andere weken voor de boeg… Even heel erg omschakelen: van vrijwilligerswerk naar rondreizen. Erg fijn dat ik vandaag even een dagje voor mezelf gehad heb, zodat ik voor mezelf ook het een en ander kan verwerken, plus mooi nog even de tijd voor een weblog over het onderwijs in het prachtige Cambodja!

Dit weblog wil ik echt even besteden aan mijn ervaringen en ontdekkingen die ik de afgelopen weken heb opgedaan in het onderwijs hier. Ik heb de mensen hier kunnen helpen en wat kunnen leren, maar andersom heb ik ook heeel erg veel van de mensen en de kinderen hier geleerd! Ik weet weer bijna niet waar ik moet beginnen, dus ik maak maar weer een opsomming met verschillende ervaringen, van alles wat!

- Als antwoord op ome Leo: de kinderen hier kunnen de Middelbare school niet halen als ze een bepaalde toets Engels niet halen. Ze krijgen echter geen Engels op school, daarom kunnen ze de Engelse bijlessen (gratis, dankzij de projecten) vrijwillig volgen. Het is van groot belang voor de kinderen en ook voor de volwassen hier om Engels, een wereldtaal, te kunnen spreken en schrijven. Om een baan te krijgen en om iets te kunnen bereiken in de toekomst. Je ziet ook overal waar je komt dat de mensen met de ‘betere’ banen ook beter Engels kunnen. We hebben niet alleen Engelse bijlessen gezien en geven, maar we hebben ook een les Chinees mogen bijwonen. Dit was ook erg interessant om te zien. Maar er waren dus ook leerlingen die overdag naar de gewone Cambodjaanse school gaan, na schooltijd nog Engelse bijles volgen en daarnaast ook nog eens Chinese bijles volgen! Drie helemaal verschillende talen, ik vind dat echt superknap van die kinderen! Ik denk wel dat het erg slim is om hier als kind al jong mee te beginnen, want hoe jonger je bent, hoe gemakkelijker je leert.

- Ook nog een antwoord op Bilal, sorry een beetje laat! Ik heb tijdens mijn laatste lessen leuke dingen en spelletjes gedaan i.p.v. Engels leren uit een boek. Daarbij hebben we eindelijk armbandjes, kettingen en ringen gemaakt met de loombandjes! De kinderen hier leerden erg snel en begonnen zelfs met behulp van hun tenen de bandjes te maken! Op één van de foto’s zie je de leraar op tafel zitten met loombandjes aan zijn tenen, hij vond het ook heel erg leuk! Het is hier niet zoveel als in Nederland, maar ik heb de loombandjes wel gevonden op de markt, hier kun je ze dus ook kopen! Leuk he?

- Tijdens mijn lessen was het erg grappig dat er vaak kinderen naar binnen gluren, om even mee te kijken en misschien ook wat mee op te pikken van de Engelse taal. De nieuwsgierige oogjes die door het raam gluren deden mijn hart meerdere malen smelten! Daarbij waren het niet alleen kinderen die stiekem door het raam gluurden, ook volwassen uit de buurt of andere leerkrachten. In het begin was dit even wennen, maar hier raakte ik toch wel snel aan gewend. Mijn onzekerheid om hier zomaar plots voor de groep gezet te worden verdween dan ook door de dagen heen. De leerkrachten hier zijn zo dankbaar en kijken zo tegen je op!

- Zoals ik in mijn vorige berichten al vermeld heb, zouden we een pakketje achterlaten met theorie over hoe je woordbetekenissen aan kan leren en welke woordspelletjes je hierbij kan gebruiken (de viertakt). Deze heb ik afgegeven aan de leerkracht waar ik de laatste twee weken vast bij heb gestaan. Daarnaast heb ik zelf ook deze stappen in de praktijk laten zien aan de leerkracht. Tijdens een dagje dat ik me wat minder voelde (netelroos en opgezwollen ‘botox-lippen’ door de hitte, waar ik gelukkig weer vanaf was na een paar wonderpilletjes van de dokter hier), heb ik geen les gegeven maar echt gevraagd of ik alleen mocht kijken. De leerkrachten hier geven de lessen zo graag uit handen aan ‘ons westerlingen’, dat ik niet echt lange tijd de kans heb gehad om te kijken hoe de leerkracht waar ik de lessen van overnam zelf nu op langere tijd gezien les gaf. De leerkracht begon meteen met galgje, één van de spelletjes die ik ook gespeeld had! Wanneer kinderen het woord goed geraden hadden, mochten ze zinnen maken met deze woorden. Dit had ik ook zo gedaan een aantal dagen ervoor. Ik vond het zo leuk om te zien dat hij dit nu ook probeerde te doen en dat hij zelf dus ook echt wil uitproberen wat ik de afgelopen dagen heb laten zien! Dat gaf me echt zo’n dankbaar gevoel. Ik sta hier dan ook echt niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de leerkrachten. Dat is dan ook de reden dat we het pakketje met hulp voor de leerkrachten hebben achtergelaten, zij geven immers al die kinderen nog heel lang les. Wij zijn hier maar vier weken, daarin kun je de kinderen niet heel erg veel laten zien… De leerkrachten zijn hier echter nog veel langer! Dus wanneer zij iets oppikken van wat wij ze nu mee willen geven, dan bereiken we veel meer kinderen die we zo graag willen helpen!

- Voordat ik hier naar toe ging had ik mezelf voorgenomen om de ‘groene spelen’ te gaan introduceren hier. Hierin heb ik mij verdiept tijdens mijn gymcursus. Groene spelen zijn spelletjes die je tijdens de gym, maar ook tijdens het buiten spelen of op andere momenten met de kinderen uit kunt voeren, waarbij kinderen samenwerken. Niemand wint of verliest, samen met een groep beleef je eigenlijk altijd een succeservaring. Dit leek me heel erg geschikt voor de kinderen in Cambodja, veel arme, onzekere kinderen die erg zouden kunnen groeien van zulke succeservaringen! Tijdens de Engelse lessen heb ik echter niet zo veel tijd gehad om deze spellen te spelen met de kinderen. Deze laatste week heb ik aan de leerkracht gevraagd of ik op mijn laatste dag als afscheid spelletjes mocht doen met de kinderen en dit vond hij prima! Dit was dus toch nog een kans hiervoor! Ik had vanuit Nederland al een soort parachute meegenomen, op de foto’s is te zien dat we hier erg leuke samenwerkingsspelletjes mee gedaan hebben! De kinderen kwamen helemaal los tijdens het spelen, zo zag ik ze een stuk minder verlegen dan dat ik ze de afgelopen dagen in de klas heb gezien! Hier genoot ik intens van, dit was echt zo leuk om samen met de kinderen mee te maken! Verder heb ik deze dag ook kleurplaten en kleurtjes uitgedeeld, loombandjes gemaakt met de kinderen, ansichtkaarten laten schrijven met de oudste groep en echt op de post gedaan en vouwspelletjes gemaakt. Als Basisschooljuf kon ik extra genieten van het uitvoeren van al deze activiteiten met de kinderen, hier kon ik lekker veel creativiteit in kwijt! Dit maakte het afscheid wel weer extra moeilijk… Het was zo leuk met deze geweldige kinderen! En nu zie ik ze waarschijnlijk nooit meer terug… Dat is zo gek! Het afscheid was ook een beetje ongemakkelijk, ik kon eigenlijk wel huilen maar dat is niet echt normaal hier in Cambodja, dus dat heb ik maar ingehouden! Een hand geven doen ze ook niet echt.. De kinderen kunnen niet super goed Engels dus je kunt ook niet 100 procent duidelijk maken wat je ze allemaal nog als laatst mee wil geven… Ik hoop in ieder geval dat ze net zo genoten hebben van deze tijd als ik en ik hoop dat ze allemaal een mooie toekomst tegemoet gaan. Als ik zie hoe graag deze kinderen wilden leren en hoeveel doorzettingsvermogen zij hebben ondanks alle omstandigheden, dan weet ik zeker dat dit moet gaan lukken!

- Voor deze groene spelen had ik in Nederland alvast een Engels boek met dvd gekocht met uitleg hierover en veel voorbeelden van groene spelen, plus de parachute die bij één van die spellen gebruikt kan worden. Deze spulletjes hebben Thomas, Jitske en ik, samen met heerlijke taart, als afscheidscadeautje aan Chan Tuch gegeven. Ook dit afscheid was erg raar… Je ziet elkaar een korte periode zo veel en dan opeens ga je weer weg… Als iemand ooit vrijwilligerswerk wil gaan doen kan ik dit project echt aanraden! Met name leerkrachten en/of Engelse docenten, je kan hier zoveel bijdragen en de mensen hier zijn je echt zo dankbaar.

- Verder kan ik nog wel wat leren van het omgaan met materialen… In Nederland wordt er zo-niet-zuinig omgegaan met papier! Als ik zie dat er hier letterlijk per velletje papier in de boekwinkel papiertjes worden verkocht, dan schaam ik me voor mijn onzuinige gedrag in Nederland… Ik denk dat ik nu toch wel een paar keer vaker nadenk voordat ik iets uitprint of een papiertje in de prullenbak gooi… Wat ik tijdens de lessen erg slim vond, waren de mini-krijtbordjes die in sommige klassen alle leerlingen hadden. Als de leerkracht de kinderen vroeg om iets op te schrijven, deden zij dit op het krijtbordje. De leerkracht kon dan snel zien of iedereen het goed geschreven had en daarna werd het uitgeveegd en kon het bordje weer opnieuw gebruikt worden!

- Nog een vraag aan de leerkrachten die in Nederland al wat langer dan mij voor de klas staan! Ik ben het helemaal niet gewend om met krijtborden te werken, door al die digiborden in Nederland, totdat ik hier kwam! Hadden jullie vroeger ook altijd witte handen en dus ook een witte broek?? Bij mij zat alles steeds onder het krijt! Mijn zwarte broek was steeds op het einde van de les steeds helemaal wit! Moest echt even wennen om hier mee te werken!

- Tot slot heb ik ook nog een foto toegevoegd van mijn persoonlijke tuctuc-driver Ahlee, echt zo een lieve jongeman! Thomas, Jitske en ik hebben hem als afscheidscadeautje een Khmer-Engels woordenboekje plus een Engels boekje met zinnen gegeven. (pakte het alleen niet uit in ons bijzijn, wilde dit thuis doen, volgens mij zijn Nederlanders ook één van de weinigen die cadeautjes meteen openscheuren?!) Hij wilde namelijk ook nog meer Engels leren. Toen hij 7 jaar geleden op zijn 23e de tuctuc van zijn ouders heeft gekregen en is begonnen als chauffeur, kon hij nog geen enkel woord Engels. Doordat hij dit werk doet, heeft hij via toeristen Engels geleerd, bij hem is de wil er ook echt zo duidelijk. Ik gun hem ook echt al het geluk van de wereld en een hele mooie toekomst.

Ik ga de schelle kinderstemmetjes, het door de superdiepe plassne lopen naar kantoor, het ééé-accent terwijl de kinderen zo hun best doen om je op een goede manier na te praten, de high-five van het kindje onderweg naar kantoor, de super-enthousiaste kinderen, de dankbare en leerkrachten die zo graag van je willen leren, de gekko’s overal op de muren, de kippen die tijdens de les komen binnen lopen, de ritjes met Ahlee in de tuctuc, de vrolijke Cambodjaanse muziekjes, het lekkere eten, de lunches met Chan Tuch bij het lokal tentje, de andere vrijwilligers waar het zo fijn mee klikte, de gastvrouw van het guesthouse die ons zo lief uitzwaaide, het bakkertje dichtbij, de gin-fizz drankjes, de fijne kamer in het guesthouse, de brede glimlachen van echt alle mensen hier, de veilige en superfijne sfeer hier in Kampot zóóóóo missen! Maar nu is het tijd om verder te gaan rondreizen met Jurian, weer een hele andere manier van reizen, waarin ik ook nog zoveel mee ga maken! Aan de ene kant wil ik echt niet dat het vrijwilligerswerk voorbij is, maar ik kan eigenlijk ook niet wachten op de avonturen die ik de komende weken nog ga beleven! Dus nog even Cambodja en dan Vietnam: ik kom eraan! 

Liefs